Dag 3 ziet er uit als een prima dag. Weinig wind, mooie cumultjes en een leuke taak van 72 km met eerst een out-and-return van 44 km naar het zuidwesten, daarna een driehoekje naar het zuidoosten en via Bourtange (altijd leuk vanuit de lucht) terug naar het vliegveld.
Ik mocht als 11e starten, had een probleempje met de release en ging direct nog een keer, maar nu achter de dragonfly. De sleep was bumpy maar ik werd in een bel afgezet en ging samen met Tanno naar wolkenbasis. We staken naar Stadskanaal en daarna ging het mis. Ik verloor al mijn hoogte en moest weer terug naar Stadskanaal waar een mooie bel me langzaam weer omhoog bracht. Daarna ging ik met o.a. Rob de Regt naar het westen. Steeds verloor ik toch weer hoogte en toen ik ca. 5 km voor het eerste keerpunt was (ten oosten van Borger) ging ik op 275 meter al een landingsveld zoeken. En toch nog een piepje. Ik won met moeite 150 meter en kwam driftend over Borger heen, waar ik het weer kwijt raakte. Inmiddels heb ik geleerd dat het geen zin heeft me druk te maken over de taak en de resultaten, dus focus ik me op mezelf, het gepiep van de vario en het centreren, al is het op nul komma niks. Heel langzaam pakte ik wat, maar het dreef met terug over Borger en dat was de verkeerde kant. Weer alles kwijt... Weer een landingsterrein uitzoeken, hier en daar al een vlieger in een grasveld, daar of daar... Weer een piepje en tips van Tanno (met dank) en weer ging het langzaam omhoog. Toen ik eindelijk weer op 600 meter zat pakte ik de bel echt goed en stampte door naar 1350 meter. He he. Ik pakte het keerpunt, hoorde Paul melden dat ze me zagen en stoof terug naar de bel bij Borger. Weer omhoog en over Borger heen. Weer een bel en richting Stadskanaal. Daar was het weer heel moeilijk. Met 400 meter over zou ik het vliegveld moeten halen en ik koos voor de noordelijke route, waar de meeste landingsterreinen waren en ook om te voorkomen dat ik in de aanvliegroute van de ULM's zou komen. Ik haalde het net over de weg heen en boven een groot veld was het weer op 200 meter mijn landingscircuit uitzoeken. Hmmm, ik zou het niet meer halen. Of toch? Piep ... piep ... En langzaam ging het weer omhoog. Op 700 meter haalde ik het vliegveld en hoewel ik dringend naar beneden moest om te plassen, dacht ik: ik ben nu zo ver, hup met de geit!
Vlak voor het derde keerpunt pakte ik weer wolkenbasis, het leek nu wel makkelijker te gaan al kwam er veel afscherming aan uit het westen. Hmmm, als ik nog 2 bellen heb ga ik het halen. Derde keerpunt geen punt en op naar Bourtange. Gelukkig nog een bel en samen met een buizerd haalde ik wolkenbasis. Omdat het afgeschermd werd, ging de bel niet verder dan 1000 meter. En daarmee zou ik het net wel of net niet halen... Ik besloot het er toch op te wagen. Ik kon het niet meer melden, want mijn radio deed het niet meer. En door zuinig te vliegen, nog 1 keer in een klein beetje te draaien haalde ik het ruimschoots! Juichend kwam ik als laatste (6e) over de goallijn, maar was inmiddels zo ontzettend moe, pijn in alle spieren dat mijn landingscircuit nergens meer op leek. Maar ik had het gehaald! In totaal 4:20 gevlogen, over de taak 3:16. Joepie. Ik kan toch vlakland vliegen!!!! En het allerleukste is nog het enthousiasme waarmee ik onthaald werd, wat is op goal komen toch super!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten